Prawdziwy rekord. Prawie 3 miesiące bez wpisu. No cóż. To tylko potrwierdza fakt, że do pisania stworzony nie zostałem.

A w sumie, jakbym się zebrał, to byłoby o czym pisać, bo kilka dobrych piw mi przez gardło przeleciało (mimo, iż wciąż jest ono przygodą, a nie regułą).

Ale w tym wpisie nie o tym, ciekawsze rzeczy się (w mojej głowie) podziały. Biegać zacząłem – i to tak regularnie, że raz lub dwa razy na tydzień przebieram nogami. I przyznam nieskromnie, że sam siebie podziwiam, bo mnie to szczególnie nie bawi i tylko utwierdza w tym, co wiedziałem już dawno – bieganie to jeden z najnudniejszych sportów do uprawiania (swoją drogą: ‚uprawianie’ sportu – polski język jest świetny. Można uprawiać grządkę, ale i sport :D). Co zatem sprawia, że już 3 miesiące się w to ‚bawię’? Sam nie wiem… Na pewno ważne jest to, że dzięki temu człapaniu udało się szybko uporać ze zbędnymi komórkami w moim ciele (jeszcze nie wszystkimi). Ale – mimo tej ogarniającej nudy bijącej z każdego wykonanego kroku – jest coś co – można powiedzieć – kręci mnie w tym sporcie, mianowicie walka z samym sobą. Wielu już pewnie mówiło, a ja tylko powtórzę, że bieg (przynajmniej) w połowie odbywa się w głowie. I jakkolwiek płytko, prosto, whotever to brzmi to jest to prawda. Cała zabawa polega na skupieniu, wyczuciu rytmu, stabilizowaniu oddechu, walki z kaprysami ciała (ból mięśni, pot, zadyszka, kolka itd. itd.), ale przede wszystkim mówieniu sobie w głowie: ‚jedziesz malina! Twoje dupsko chce już usiąść, ale co będziemy słuchać dupska!’.

No… i to jest fajne A jeszcze fajniejsze było wystartowanie w zawodach (duże słowo, ledwo dyszka na Interrunie). I nie chodzi mi tu o współzawodnictwo, bo tym bardziej powinienem się dobić niż pocieszyć, chodzi o klimat. O ludzi, którzy stoją po bokach i dopingują, przybijają piątki, walą w bębny. I jak to słyszysz to dostajesz kopa jak zastrzyk z adrenaliny – jest moc.

A po godzinnym bieganiu nie ma człowiek wyrzutów żeby wciągnąć jedno smaczne piwko na dobranoc, w końcu należy się! :E

W notkach nastała cisza. Tym razem nie jest ona spowodowana nieposkromioną prokrastynacją.

Od kilku miesięcy przyglądałem się bacznie swojej fizjonomi, która – co tu dużo mówić – wystrzeliła na różne strony tkanką niekoniecznie pożądaną. W kwestii mojej diety w latach ostatnich specjalnie nic się nie zmieniło. Nie odżywiałem się źle, ani przesadnie dobrze. Można powiedzieć, że jak na dorosłego mężczyznę jem raczej mniej niż więcej. A mimo to mnie przybywało.

W kwestii aktywności fizyczniej też raczej od wielu lat bez zmian. Praca, którą obecnie wykonuję, jest z rodzaju tych siedzących, ale regularnie kopię napompowany kawałek (kiedyś) świńskiej skóry i nie obrażam się na inne okazje do poruszania.

A mimo to spuchłem.

Wniosek urodził się w mej głowie następujący: młodzieńczy metabolizm odszedł w niepamięć, także trzeba przemyśleć na nowo swoją dietę.

Zacząłem radykalnie, bo i cel ambitny – pozbyć się opuchlizny. Także wszelkie puste kalorie wyleciały z hukiem ze stałego menu. Piwu niestety też się oberwało.

Stąd ta cisza. Złocistego trunku nie wyeliminowałem całkowicie, ale drastycznie ograniczyłem jego spożycie. Także w najbliższych tygodniach (miesiącach), będzie tu raczej hulał wiatr (co właściwie jest bez znaczenia, bo i tak jedynym odbiorcą jestem ja).

Jednakże w lodówce chłodzą się już nowe ciekawe etykiety – tym razem solidna dostawa z Anglii (thanks K.). Liczę zatem, że – być może z mniejszą częstotliwością – ale mimo wciąż, jakieś noty tu powpadają.

A od trzech tygodni jestem permanentnie głodny. Żołądku – kurcz się, ju sanofdebicz!